żylaki

Żylaki (jedna z najpopularniejszych chorób układu krwionośnego) są przewlekłą niewydolnością żylną. Polegają one na trwałym poszerzeniu żył powierzchniowych widocznych jako tzw. pajączki (niebieskie, kręte linie widoczne pod skórą). Jest to efekt pogorszenia drożności żył, a także wzrostu w naczyniach ciśnienia hydrostatycznego. Powstałe w ten sposób zmiany chorobowe są procesem nieodwracalny, a unikanie ich leczenia prowadzić może do wrzodów występujących na podudziach.
Mimo, że pojawienie się żylaków może być uwarunkowane genetycznie, w większości przypadków jest ono chorobą nabytą, pojawiającą się jako konsekwencja m.in. nieodpowiedniego trybu życia. Wymienić tu należy braku ruchu, przebywania głównie
w pozycji siedzącej, palenia tytoniu, stosowania niewłaściwej diety, czy nadmierne przegrzewanie organizmu (np. w saunie czy solarium). Schorzenie to może być także konsekwencją przyjmowania niektórych leków ( np. na potrzeby kuracji hormonalnej) , przebytej ciąży, płaskostopia lub innych wad postawy, a także zakrzepicy oraz zapalenia żył głębokich. Obecności żylaków sprzyja ponadto płeć ( kobiety są na nie bardziej podatne), wiek ( występują one zwykle w wieku średnim i starszym) i ciężka praca wykonywana długo w pozycji stojącej.

Przed pojawieniem się widocznych objawów żylaków obserwuje się objawy wstępne. Należą do nich bóle, pieczenie i ciężkość kończyn, a także ich obrzęki, pojawiające się głównie w godzinach wieczornych.
Leczenie żylaków rozpoczyna się od wizyty u flebologa, dokonującego analizy stopnia zaawansowania choroby. Polega ona przede wszystkim na przeprowadzeniu badania USG – Dopplera identyfikującego wady w funkcjonowaniu konkretnych zastawek żylnych. Poza tym stosuje się termikografię ciekłokrystaliczną – ćwiczenie pokazujące niewydolne żyły jako gorące punktu na ciekłokrystalicznej płytce diagnostycznej. Zastosowanie ma także warikografia ( badanie pokazujące mapę nieprawidłowo funkcjonujących naczyń) oraz flebografia ( badanie uwidoczniające głębokie żyły dolne).

Leczenie żylaków, w zależności od stopnia zaawansowania choroby, może odbywać się w trzech wariantach- zachowawczo, operacyjnie oraz farmakologicznie.
Poprzez leczenie zachowawcze rozumie się stosowanie maści i kremów przeciwdziałających obrzękom i uczuciu ciężkości kończyn. Zastosowanie mają tu także specjalistyczne podkolanówki i rajstopy, masaże lecznicze, a także ćwiczenia polegające na unoszeniu nóg.
Leczenie farmakologiczne natomiast polega na przyjmowaniu środków poprawiających szczelność naczyń krwionośnych. Tego typu preparaty mają w swoim składzie zazwyczaj wyciąg z kasztanowca lub rycyny.
Najbardziej radykalną formą walki z chorobą są zabiegi chirurgiczne, doprowadzające do usunięcia niewydolnych żył (tzw. stripping). Ponadto stosuje się szereg innych metod. Drobne żylaki powierzchniowe likwiduje się przy pomocy promieni lasera, powodującego najpierw ich zamknięcie, a następnie zniszczenie. Do likwidacji tego typu schorzeń stosuje się także kriostripping – zamrażanie żył powierzchniowych. W wypadku, kiedy zastawka u ujścia żyły pachwinowej jest drożna, spore, a krew napływająca do nich ma duże ciśnienie, zastosować można także obliterację ( skleroterapię). Wstrzykuje się wtedy w żylaka środek chemiczny, doprowadzających do jego zrośnięcia, przekształcenia, a potem całkowitego wchłonięcia. Zabieg ten stosować można także do usuwania drobnych zmian żylakowych. Wówczas środek wstrzykuje się do mikrożyłek.

Myśląc o profilaktyce antyżylakowej należy przestrzegać zdrowego trybu życia, a także wyeliminować złe nawyki. Dostarczając sobie m.in. regularnej dawki ruchu, unikając przebywania długotrwale w pozycji siedzącej lub stojącej a także nie nadużywając gorących kąpieli i sauny znacznie zmniejszamy prawdopodobieństwo wystąpienia zmian chorobowych.