różyczka

Różyczka jest popularną wirusową chorobą zakaźną, występującą przeważnie
w okresie dziecięcym. Jej przebieg jest wtedy łagodny i w miarę nieszkodliwy dla organizmu osoby chorującej. Choroba staje się natomiast śmiertelnie niebezpieczna, kiedy pojawia się
u kobiet ciężarnych, zwłaszcza w pierwszych miesiącach ciąży.
Najbardziej sprzyjającym rozwojowi choroby okresem w ciągu roku jest zima oraz początek wiosny. Do zakażenia różyczką dochodzi poprzez drogę kropelkową. Okres jej choroba wylęga się w ciągu 2 – 3 tygodni. Warto zauważyć, że okres zarażania zaczyna się już 7 dni przed pojawieniem się charakterystycznej, czerwonej wysypki. Kończy się on natomiast dopiero 4 dni po jej ustąpieniu.

Różyczka jest jedną z najłagodniejszych chorób zakaźnych, przechodzącą niekiedy nawet całkowicie bezobjawowo.
Do objawów zachorowania na różyczkę należy przede wszystkim charakterystyczna wysypka w postaci czerwonych plamek. Rozprzestrzeniają się one na całej powierzchni ciała, wędrując od wysokości czoła w dół. Pojawiająca się na twarzy i tułowiu wysypka może dawać mylne wrażenie podobieństwa do wysypki występującej podczas odry. W odróżnieniu jednak od niej objawy nie są aż tak intensywne. Sam chory także jest w dużo lepszym stanie. Sama wysypka natomiast zazwyczaj nie swędzi, ani nie jest bolesna. Kolejnym objawem, typowym w wirusowych infekcjach chorobowych, jest pojawiające się osłabienie organizmu, a także gorączka. Ponadto podwyższona temperatura ciała w połączeniu ze sporą ilością czerwonych plamek sprawiają wrażenie, jakby skóra chorego była czerwona. Istotnym objawem choroby jest także powiększenie węzłów chłonnych, które dają odczucie bólu przy ich dotykaniu.
Po przebyciu różyczki organizm nabywa trwałą odporność na tę chorobę. Ponowne zachorowanie jest więc niemożliwe.

W leczeniu różyczki nie stosuje się środków swoiście działających. W ramach leczenia chory powinien przebywać w łóżku co najmniej 4 dni, czyli do czasu ustąpienia wysypki. Otrzymuje on także leki o działaniu przeciwgorączkowym. Istotna różnica dotyczy kobiet ciężarnych, które mogły mieć lub miały kontakt z osobą chorą. Powinny one w stosunkowo krótkim czasie, jaki upłynął od takiego kontaktu dostać gamma-globuliny.
Mimo, że w większości przypadków różyczka jest łagodną chorobą, niegroźną dla organizmu, sporadycznie zdarzają się od niej powikłania. Do najbardziej znaczących zaliczyć można różyczkowe zapalenie stawów, różyczkowe zapalenie mózgu, a także plamicę różyczkową. Do stosunkowo rzadkich powikłań należą ponadto powikłania u płodu. Stanowią one następstwo choroby odbytej przez kobietę do 12 tygodnia ciąży i skutkują poważnymi zmianami embrionalnymi. Taki zespół wad wrodzonych, wywołanych wewnątrzmacicznym zakażeniem płodu poprzez wirus różyczki, jest nazywany zespołem Gregga. Obejmuje on mi. in. wady narządów wzroku – np. zeza, zaćmę, zapalenie siatkówki, wady serca i tętnic – np. zawężenie tętnicy płucnej. W jego skład wchodzą także zaburzenia słuchu prowadzące nawet do głuchoty. Prowadzić on może ponadto do nieprawidłowego rozwoju narządów płciowych i psychoruchowych. Zwiększone też zostaje ryzyko zachorowania na schizofrenię.
Aby uniknąć powyższych powikłań, mogących wystąpić u płodu stosowane są powszechnie obowiązkowe szczepienia ochronne. Dotyczą one dwóch grup – dzieci
w okolicy 14 miesiąca życia oraz dziewczęta w okresie pokwitania – okolice 13 roku życia. Szczepione zostają także kobiety w wieku rozrodczym, u których jednak nie wykryto obecności przeciwciał przeciwróżyczkowych. Warto jednak pamiętać, że po zaszczepieniu kobieta powinna powstrzymać się przez okres około 3 miesięcy od planowania ciąży.