Choroba Cushinga

Choroba Cushinga jest typem nadczynności przedniego płata przysadki mózgowej. Prowadzi to do rozrostu kory nadnerczy oraz podniesienia poziomu wydzielania ich hormonu – kortyzolu ( obecny jest on w surowicy krwi).

Ryzyko zachorowań po nadprodukcji ACTH wynikającej z nadczynności kory nadnerczy jest niskie – choroba pojawia się u 1 na 10 000 osób. Choroba ta w większości przypadków jest następstwem długotrwałego podawania glikokortykosterydów, stosowanych przy leczeniu chorób, w których dąży się do osłabienia działania układu immunologicznego oraz w przypadku regulacji niedoboru tych hormonów. Występuje ona w dwóch wariantach. Pierwszy z nich, zależny od ACTH ( kortykotropiny, hormonu przysadki mózgowej), wywołany jest nadmiernym wydzielaniem tego hormonu przez gruczolaka przysadki mózgowej. Drugi natomiast, niezależny od ACTH, powodują gruczolaki lub raki ( guzy) kory nadnerczy.

Chorobę można rozpoznać obserwując wystąpienie trądziku i rozstępów skórnych, zaczerwienionej twarzy wraz z otłuszczony karkiem i tułowiem, otyłość, problemy ze wzrostem (tzw. niskorosłość). Chorobie Cushinga towarzyszy także otyłość, nadciśnienie, osłabienie napięcia mięśniowego czy bóle głowy. Zauważa się też znaczne opóźnienia
w rozwoju płciowym, a także nadmierne owłosienie twarzy i tułowia, niski głos ( będące objawami maskulinizacji w przypadku zachorowań u kobiet).
Dokładną diagnozę choroby wydaje się jednak dopiero po przeprowadzeniu izotopowych badań scyntygraficznych lub ultrasonograficznych. Przeprowadzenie szczegółowych badań diagnostycznych jest w przypadku tej choroby niezwykle istotne, gdyż sporo objawów tej choroby jest zbieżnych z objawami będącymi następstwem otyłości
(zaburzeń zespołu metabolicznego). Rozpoznanie różnic między tymi dwoma dolegliwościami jest bardzo ważne także ze względu na to, że leczenie zespołu Cushinga może wiązać się także z leczeniem operacyjnym, nakierowanym na usunięcie pierwotnej przyczyny choroby.
Zespół Cushinga likwiduje się na 3 sposoby – poprzez leczenie operacyjne, farmakologiczne lub poprzez zastosowanie radioterapii. Spośród powyższych metod najskuteczniejszą jest przeprowadzenie operacji. Mimo, że ta forma daje największą szansę na stałe wyleczenie choroby, nie jest ona możliwa we wszystkich przypadkach. W ramach leczenia chirurgicznego wyróżnia się mikrochirurgiczne usunięcie gruczolaka przysadki mózgowej poprzez zatokę klinową. W przypadku natomiast wystąpienia nowotworów nadnerczy przeprowadza się obustronną adrenalektomię. Wyjątek stanowi obecność gruczolaka, w przypadku którego wystarczająca jest adrenalektomię jednostronna.
Radioterapia miejscowa ma zastosowanie natomiast jako następstwo leczenia chirurgicznego. Stosuje się ją także w przypadkach, kiedy przeprowadzenie operacji jest niemożliwe. Jednak w takim przypadku skuteczność tej metody jest znacznie niższa niż poprzedniej.
Farmakoterapia, czyli leczenie farmakologiczne, używana jest raczej jako forma wspomagająca jedną z powyższych metod leczenia. Polega ona na podawaniu pacjentowi leków wpływających na obniżenie tempa syntezy steroidów nadnerczowych.
W każdym jednak przypadku istotnym elementem leczenia powinna być dieta bogata
w białko, a także dążenie do wyrównania stężeń potasu.